Starożytne indyjskie teksty jasno pokazują, że kobiety zawsze miały być szanowane i cenione w tej kulturze.
Wedy mówią, że sam człowiek (aatmanah) jest tylko w połowie lub niekompletny (ardha), o ile (yaavat) nie uzyska (Vindate) żony (jaayaa). Zgodnie z naukami wedyjskimi i starożytnymi aryjskimi pismami kobiety zajmują wyższy status niż mężczyźni. Dano jej pierwszeństwo człowiekowi w każdej dziedzinie, do tego stopnia, że gdy nadaje chłopcu wspólne imię boga i bogini, imię bogini jest zawsze stawiane przed bogiem. Na przykład: W imieniu „Sita Rama” Sita jest żoną Ramy. W „Radhe Shyama” Radha jest ukochaną Kryszny. W „Gori Shankar” Gori jest żoną Shankara lub pana Shivy. Naszą ojczyznę nazywamy ojczyzną, matka jest lepsza od ojca. Uczymy się być bardziej wdzięcznym matce niż ojcu – „Maat devobhava” przed „Pita devobhava”.
MANUSMRYTI – manu to znaczy ryshi, który pisał manusmryti, gdzie jest spisane jak trzeba szanować, opiekować się i chronić kobiety. On w jednej z sutr pisał tak: gdzie kobieta jest szanowana, tam pojawiają się bogowie. Według ajurwedy bez mężczyzny kobieta jest niepełna, a bez kobiety mężczyzna też jest niepełny.
W Indiach odbywa się święto czczenia kobiecości już w wieku małych dziewczynek, zwane „Kanya Poojan”, ósmego dnia księżyca, czyli Asthami. W tym dniu mali chłopcy wzywają swoje siostry, kuzynki, krewnych i sąsiadki do swoich domów. Dziewczyny z wielkim uczuciem podchodzą do swoich braci, odpowiednio ubrane i przystrojone. Chłopcy najpierw myją stopy dziewczętom na znak wielkiego szacunku i służby. Karmią je słodyczami i innymi potrawami przygotowanymi przez matki dla dziewczynek. Służąc dziewczętom, chłopcy czują wielki zaszczyt. Matki prowadzą chłopców do wypełniania obowiązku służenia siostrom, a także przekazują im obowiązki wobec sióstr w przyszłym życiu. Szacunek dla kobiecości zaczyna się w tym wieku.
Kobieta jest najważniejsza w kulturze wedyjskiej. Dochodzimy nawet do stwierdzenia, że chcąc zrozumieć kulturę i cywilizację narodu, wystarczy tylko obserwować, jak ten naród traktuje swoje kobiety. Jest symbolem kultury.
W dziedzinie edukacji kobiety otrzymały równe szanse. Miały swoje własne gurukuli – gdzie studiowały i zdobywały wiedzę z zakresu nauki i sztuki. Gita mówi, że kobieta powinna mieć żywe pragnienie i zdolność udzielania schronienia i wsparcia innym, mieć dobrą pamięć (smriti), aby pamiętać o swoich obowiązkach, głębokie myślenie i dobrą intuicję, odwagę i śmiałość, by stawić czoła dziwnym chwilom oraz życzliwość wybaczania innym.
W Wedach przyszła panna młoda jest nazywana Kanya i to ona ma prawo wyboru urodzenia i uzyskania partnera małżeńskiego. Słowo Kanya jest pochodną korzenia „knee deeptow”, co oznacza „świecić”, być znakomitym lub oświetlać. ”
Kobiety w domu są mahaabhaagaah, czyli źródłem wielkiego majątku. Są poojaarhaah lub godni czci, są światłami, które swoim zachowaniem rozjaśniają całą rodzinną atmosferę. To oni są wdzięcznie dobrzy, dając nam nasze potomstwo. W rodzinie lub w domu nie ma różnicy między (shree) bogactwem i majątkiem rodziny a (striyah) paniami w domu, to znaczy są one symbolem dobrobytu i szczęścia.
Mówi się również, że jeśli mąż w swojej rodzinie chroni i dobrze zapewnia żonę, to w rzeczywistości chroni swój rodzinny prestiż, tradycje, swoje potomstwo i prawa społeczne; wiele zależy od żony. Według Wed, mężczyzna bez żony nie może nawet odprawić żadnego rytuału czy ceremonii bez swojej żony.
Zaczerpnięty z wykładu DAKSH BHARADWAJ
Piyush Mittal – Nirmala Instytut Jogi i Ajurwedy
