Pierwszym punktem jest pogłębienie zrozumienia jogi i podniesienie umiejętności nauczania. Kiedy każdy kolejny nauczyciel rozpoczyna prowadzenie własnych zajęć dodaje do nich własny styl, intencję, słowa, a czasem zmienia całe nauczanie. Jego ego dyktuje, że te lekcje jogi mają być „w jego własnym stylu”. Nie ma w tym nic złego, o ile nie tracimy ducha jogi. Wszyscy poszliśmy własną drogą, z dobrymi intencjami, ale z ograniczonym zrozumieniem, z odgrywaniem ról i programami. Pomysł polega więc na tym, aby wrócić do podstaw, zachować prostotę, wrócić do prostoty praktyk.

Chciałbym zwrócić uwagę, jakie jest rozumienie nauczania jogi w systemie Swamiego Satyanandy Saraswati z Biharu. Jako nauczyciele zaspakajamy potrzeby, które ludzie chcą zaspokoić poprzez jogę, ale nie dotykamy istoty jogi.

Bo tu nie chodzi o dojście do nowych osiągnięć lub sposobów prezentowania jogi, ale powrót do oryginalnych nauk i zrozumienie ich. Jeśli my, jako nauczyciele, nie mamy jasności co do tego, co możemy zrobić, aby techniki były łatwiejsze, prostsze, bardziej zrozumiałe i dogłębne, cała koncepcja jogi z czasem zostanie utracona. Wtedy każda organizacja staje się organizacją komercyjną, a indywidualny nauczyciel nauczycielem komercyjnym. Nawet dzisiaj joga powinna być tak prosta, jak to tylko możliwe, bez pułapek, tylko to, co jest konieczne, aby ludzie zrozumieli i ponownie połączyli się z esencją.

Należy pamiętać, że nie jesteśmy nauczycielami jogi, ale Sadhakami. Nauczanie jogi to nasz zawód ale przed wszystkim jest nasze SADHANA. Jako działalność zawodową możemy uczyć jogi różne grupy, początkujące, średniozaawansowane i zaawansowane, i odpowiednio planować, abyśmy mogli rozwijać swój profesjonalizm. Trzeba jednak dołożyć starań, by utożsamiać się nie z nauczycielem jogi, ale z sadhaką. Więc najpierw zmieńmy koncepcję w naszym umyśle.

Tu chciałbym wyjaśnić co znaczy słowo „Sadhana”

Termin sadhana pochodzi z sanskryckiego korzenia, sadhu, co oznacza „idź prosto do celu”. Rutynowe stosowanie umysłu, ciała i ducha w dążeniu do duchowego celu jest najbardziej naturalnym i skutecznym sposobem na poddanie się ego, znalezienie ulgi w cierpieniu i osiągnięcie spokoju.

Z tego powodu sadhana jest kamieniem węgielnym dyscypliny jogi. Joga zapewnia ogromną różnorodność narzędzi do tego celu, od praktyk fizycznych, takich jak asany (pozycje) i pranajama (techniki oddechowe), po bardziej introspekcyjne zastosowania, takie jak svadhyaya (samokształcenie) i medytacja.

Wszystko, co jest praktykowane ze świadomością, dyscypliną i intencją duchowego rozwoju, może być uważane za sadhanę, ale musi być praktykowane w pojedynkę i dla dobra jednostki. Jako taka nie musi to być aktywność fizyczna; nawet codzienna samodzielna nauka pism jogicznych lub duchowych jest formą sadhany.

Sadhana jest również sposobem na wykuwanie rytualnego połączenia z Bogiem lub uniwersalną energią. Zachęca praktykującego, znanego jako sadhaka, do stosowania samodyscypliny w celu uzyskania władzy nad ego i utrzymania połączenia z uniwersalną jednością. Dzięki regularnej codziennej praktyce praktykujący nieustannie dostosowuje swoją wewnętrzną jaźń, powoli zbliżając się do ostatecznej ekspresji świadomości znanej jako samadhi.

Jakikolwiek kurs prowadzimy, nie jest to tylko kurs jogi. Staramy się wyjść o krok dalej, wyznaczając kierunek rozwoju ucznia. Albo kierunek jest dany w formie praktyki domowej, albo w innej formie, w której można zachować ciągłość i inspirację. Ci ludzie, którzy chcą wejść głębiej, mogą to zrobić. Musi istnieć opcja nie postrzegania jogi jako porannej praktyki, ale jako zrozumienie, które wymaga ciągłego wysiłku. Zatem podejście do nauczania musi być podejściem sadhaki, a nie nauczyciela.

Większość szkół, które nauczają fizycznego aspektu jogi, powiedzmy asan, stosuje metodę dobrego samopoczucia. Rozciągasz swoje ciało i czujesz się dobrze, czujesz się swobodnie i lekko i mówisz: „Joga naprawdę mi pomogła!” Ten czynnik dobrego samopoczucia jest powierzchowny. Nie podpisujemy się pod nią, ponieważ czujemy, że ciało może wpływać na umysł.

Swami Satyananda mówił, że kiedy praktykujesz asany, stań się obserwatorem swojego ciała. Na początkowym etapie stań się świadomy annamaya kosha – skłon, skrętu, rozciąganie… ruchu ciała. Kiedy rozwiniesz świadomość tego, jak ciało reaguje na asany i ruchy pod twoimi poleceniami, stań się świadomy pranamaya kosha. Przykładowo kiedy praktykujesz surya namaskara; w pierwszym etapie jest to ćwiczenie – skłon do tyłu, skłon do przodu, rozciągnięcie,  itp. Następnie w praktyce musi rozwinąć się świadomość, w której jesteś w stanie widzieć całe ciało, od czubka głowy do palce u stóp. Musisz wizualizować; musisz zobaczyć siebie ćwiczącego idealną postawę, zanim zaczniesz to robić. Wizualizuj je najpierw. Wtedy, kiedy wykonasz tę postawę, przekonasz się, że to coś daje. Jeśli dziś nie możesz dotknąć palców u nóg, po tygodniu coś ustąpi, Twoje mięśnie się rozluźnią i będziesz mógł dotykać palców u nóg. To jest związek z annamaya kosha. Aby zharmonizować annamaya kosha, przygotować ciało, najpierw wizualizuj, a potem ćwicz.

Np. „Teraz zrobię dwanaście rund surya namaskara”. Przed rozpoczęciem usiądź na kilka chwil w stanie medytacji i zobacz, jak praktykujesz surya namaskara. Poczuj takie samo rozciąganie i kurczenie się ciała i mięśni, jak wtedy, gdy to robisz. Po przejściu przez mentalną asanę wykonaj asanę fizyczną. Przekonasz się, że twoje ciało reaguje inaczej i działa lepiej.

Kiedy kontrolujesz ciało, przechodzisz do następnego wymiaru, do prany. Podczas wizualizacji przed praktyką asan zobaczysz ruch prany w swoim ciele. Wizualizuj swoje ciało jako przezroczyste i zobacz, jak prana porusza się w ciele. Jeśli pojawi się sztywność lub ból, oznacza to, że prana jest zablokowana w tym konkretnym obszarze. Wtedy wystarczy umysłem pokierować pranę do tego miejsca. Kiedy jesteś w stanie zobaczyć nieskrępowany ruch prany w ciele, zacznij praktykować asany.

Twój umysł łączy się teraz z czymś subtelniejszym niż fizyczne. Przejdź przez to przez jakiś czas, a następnie przejdź do manomaya kosha. Zidentyfikuj swój stan psychiczny, kiedy zaczynasz praktykować jogę. Czy jesteś zrelaksowany, spokojny, spięty, niespokojny, sprawdź to. Następnie w swoim umyśle pracuj z idą i pingalą. Jeśli jesteś spięty lub wzburzony, przed praktykowaniem asan zamknij oczy i spróbuj aktywować ida, nie pranajamą, ale siłą woli. Jeśli czujesz się ospały, aktywuj pingala. Bądź świadomy stanów mentalnych i energii i staraj się je zrównoważyć przed asanami lub jakąkolwiek praktyką jogi.

Jako nauczyciel jogi sporządź dla siebie również tabelę swoich mocnych i słabych stron, potrzeb i ambicji. Bądź rozsądny, wypisz wszystkie atrybuty, które uważasz za swoje mocne i słabe strony, potrzeby i ambicje. Za każdym razem, gdy praktykujesz jogę, miej w głowie myśl lub pomysł: „To jest słabość, którą chcę przezwyciężyć i to jest siła, którą chcę kultywować. Ta ambicja pochodzi z mojego pragnienia i będę pracować, aby spełnić tę potrzebę”. Określ priorytety w swoim umyśle w odniesieniu do swojej osobowości i swoich wymagań, aby poprawić jakość swojego życia. W ten sposób powstaje sankalpa.

Jeśli ćwiczysz jogę z sankalpą, wtedy asany, pranajamy, mudry i bandhy pomogą ci zwiększyć siłę woli; rozwinąć siłę i jakość, której szukasz w życiu. Pomogą również przezwyciężyć słabości i niedociągnięcia oraz zarządzać ambicjami i potrzebami.

Na każdym poziomie praktyki musisz się skoncentrować i iść krok po kroku. Najpierw świadomość annamaya, aby usunąć fizyczne blokady z ciała, takie jak sztywność i zmęczenie. Po drugie, świadomość pranamaya, aby zregenerować różne narządy praną. Po trzecie, świadomość manomaja, aby zrównoważyć i zharmonizować umysł z ciałem. Po czwarte, świadomość vijnanamaya, aby rozpoznać mocne i słabe strony oraz jak wydostać się ze słabości i rozwinąć siłę charakteru i umysłu.

Jeśli możesz najpierw doświadczyć jogi w ten sposób we własnej praktyce i zobaczyć korzyści, a następnie nauczyć innych ludzi tego procesu, zyskają oni na jodze znacznie więcej niż jest to zwykle możliwe na zajęciach fizycznych.

Swami Satyananda podkreślił subtelną świadomość w naszej praktyce jogi. To jest główna różnica między systemem Satyananda a innymi systemami jogi. Ciało służy do dostępu do umysłu. Prana służy do uzyskania dostępu do świadomości. Cała joga służy do uzyskania dostępu do wewnętrznej duchowej harmonii i równowagi.

Tekst Zainspirowany z wykład Swami Niranjanananda Saraswati

Piyush Mittal